Coalicións, sumas e restas
- Detalles
- Publicado o Luns, 09 Abril 2018 20:24
“Cero máis cero, máis cero, cero patatero” (Manuel Fraga, 1997.- a propósito da coalición PSdG-PSOE/EU-EG/Os Verdes)
Xoán Hermida
En marzo de 2014, IU, ICV, AGE, Chunta Aragonesista e outras forzas menores constituíron a coalición para ás eleccións europeas Esquerda Plural. Naquel momento Pablo Iglesias foi convidado a participar e con moito acerto anunciou a candidatura de Podemos baixo o principio de que a unidade popular “era a suma de persoas e non a suma de siglas” e que as coalicións impedían a participación democrática en primarias. Nada que engadir.
Sen equidistancias apoiar Catalunya en Comu
- Detalles
- Publicado o Luns, 04 Decembro 2017 10:35
Xoán Hermida
Por vez primeira unha forza política non vai apoiar explicitamente a outras forzas coas que concorreu en alianza aos procesos electorais anteriores e coas que comparte grupo parlamentar.
Poderiamos argumentar que é un tema colateral no que mellor quedar á marxe. Pero temos dito en múltiples ocasións, e con argumentación sobrada, que a contenda catalá non ía de nacionalismo (do que por certo ninguén se reclama en Catalunya nin no bando unionista nin no independentista) senón que era parte do problema democrático español. E polo tanto que debía ser tamén parte da solución, tal como formulan as forzas do cambio.
España como problema, Catalunya como solución?
- Detalles
- Publicado o Martes, 26 Setembro 2017 23:17
Xoán Hermida
Cando se iniciou por parte da sociedade civil catala o movemento de autodeterminación, tras o proceso fracasado da vía de reforma estatutaria para modificar as relacións de Catalunya con España e de paso forzar unha vía federalizante no estado, dúas foron as lecturas que del se fixeron. Unha en clave de democracia radical a outra en clave exclusivamente nacionalista.
As forzas, e as análises, que a interpretaban na primeira das claves concibiron o conflito catalán como un movemento máis, de seguro o máis importante, dentro do esgotamento do modelo constitucional do 78 e polo tanto, ao igual que o facía o 77% do electorado catalán, tratábase de dar unha resposta catalanista e democrática, de carácter transversal, que tiña unha dobre característica e un efecto engadido. A dobre característica era a reivindicación dunha nova interpretación democrática, co dereito a decidir como elemento forza, á vez que construír unha nova relación entre Catalunya e España non en base á subordinación ‘autonómica’ senón de relación de soberanía entre dous estados iguais (concretárase despois a mesma nun modelo federal, confederal ou de dous estados independentes). O efecto engadido sería que este movemento funcionaría como efecto dominó nun proceso constituinte en todo o estadoaberto simbolicamente polo 15M.
Aquel 15 de xullo, este 15 de xullo
- Detalles
- Publicado o Xoves, 06 Xullo 2017 22:56
Xoán Hermida
Cando o 15 de xullo de 2014 lanzábase o manifesto da Marea Atlántica, moitas activistas de diferentes cidades e vilas galegas recibíamos o chamado como propio, coa mesma ilusión que poucos anos antes recibiramos ao 15M, e coa esperanza de que servira de impugnación total ao xeito de construír a política desde os partidos.
A calor daquel manifesto naceron novas mareas (non moitas como se di, pero unhas cantas). Os partidos, que ata ese momento se encargaran de marcar os marcos xeográficos do movemento de cambio (espazo AGE), foron arrastrados polo efecto Podemos e foron aceptando, non con moita convicción, ás novas dinámicas.