A Unión Europea, a Zona Euro, a Fronte Ampla e AGE
- Detalles
- Publicado o Domingo, 29 Setembro 2013 21:27
Xoán Hermida
As recentes eleccións celebradas en Alemaña puxeron, unha vez máis, de evidencia a hexemonía neoconservadora e a falla dunha alternativa ao programa da CDU-CSU para Alemaña e tamén para Europa.
O SPD colleita os segundos peores resultados desde a posguerra. A socialdemocracia ven así a confirmar o seu declive lento e constante toda vez que non esta en condicións de abandeirar un programa de cambio para Alemaña e para Europa.
O FDP desaparece da escena política porque o espazo electoral absórbeo a CDU, nun momento no que as forzas liberais teñen unha doutrina impostada, pois o modelo actual non se move nos parámetros do ‘laissez-faire’ senón máis ben nun neoliberalismo monopolista controlado polos oligopolios.
Die Grünen segue no seu retroceso dos últimos anos e por querer compracer a todos non comprace a ninguén. Cun programa de centro-esquerda e unha practica de centro-dereita, agora so lles queda aclarar se van a seguir pola senda do capitalismo verde ou apostar polo ecosocialismo.
Die Linke tamén sofre un retroceso froito das súas propias contradicións que ten feito aflorar un forza euroesceptica a punto de entrar no bundestag que de seguro recolle a desafección e impaciencia dalgún sector social máis radical. A súa posición coma terceira forza os coloca, non obstante, nas mellores condicións para nuclear unha alternativa de post-comunistas e neo-socialistas á dereita.
Pero máis aló, o mapa político e electoral de Alemaña recolle as contradicións e os nós gordianos entre os que se move a política europea.
De AVE's, ladrillo e caixas
- Detalles
- Publicado o Martes, 30 Xullo 2013 16:28
Xoán Hermida
Prometinme a min mesmo non escribir sobre o accidente de Angrois. Demasiada dor, demasiados sentimentos e demasiada conmoción como para saber como facelo sen ter a impresión de ensuciar a dor das vítimas e dos seus familiares e coñecidos.
Pero non me podo reprimir para facelo sobre o modelo de desenvolvemento de país que a grande maioría política e mediatica ten ido avalando nas últimas dúas décadas.
Neste caso, coma no da fusión das caixas ou no auxe da construción, ninguén pode dicir aquilo tan noso de ‘xa o dicía eu’, porque aínda que había algúns que xa o diciamos eramos ínfima minoría e/ou estabamos minorizados publicamente.
E dirán vostedes que relación ten todo isto co accidente? Toda e ningunha.
Acórdanse como empezou o auxe do sector inmobiliario? Serian capaces de fixar con claridade en que ano se iniciou o proceso de bancarización das nosas caixas? Recordan aquilo da importancia dos prazos do AVE e do aldraxe comparativo con outras comunidades?
Democracia orgánica e desafección política
- Detalles
- Publicado o Venres, 10 Mai 2013 16:56
Xoán Hermida
A poucos días de cumprirse o segundo aniversario do 15-M as accións e declaracións de tres lideres políticos aparentemente distantes nas súas ideas teñen posto de relevo que as forzas da vella política pouco teñen aprendido nestes dous anos e seguen empeñados en ver a cidadanía como un ente amorfo e manipulable sen constantes vitais e intelectuais propias.
En poucos días a secretaria xeral do PP, María Dolores de Cospedal, a figura emerxente do PSOE, Beatriz Talegón, e o alcalde pontevedrés do BNG, Miguel A. Fernández Lores, teñen evidenciado na practica o porqué da desafección e desconfianza que a cidadanía ten cara as forzas políticas.
A primeiro en aparecer en escena foi Dolores de Cospedal animando aos movementos sociais vertebrados arredor da indignación a constituírse en partido político e presentarse as eleccións nun concepto de democracia limitado onde non se entende o papel necesario que xogan os movementos sociais para que exista o necesario control da cidadanía sobre os seus representantes.
Eliminado así o control cidadá da política desde a sociedade civil e reservado, como ven ensaiando en Castilla-La Mancha, a representación política as persoas con tarxeta Visa-Oro, poderíase institucionalizar un novo dereito de uso e abuso.
Eu son soberanista ... e agora que?
- Detalles
- Publicado o Domingo, 24 Marzo 2013 21:19
Xoán Hermida
Eu non son nacionalista. Son soberanista (entendida a mesma como a que afecta á cidadanía nas súas liberdades individuais e colectivas nacionais ) ou galeguista (aínda que o termo foi deturpado normalmente como amortiguador de posicións claras no eido nacional ou como disolvente da esquerda).
Debe ser por iso que debates sobre ‘a unidade do nacionalismo’ parécenme tan fora de axenda e aburridos como un debate sobre a grande coalición patriótica defendida por Bono ou Trillo, ou un sobre a unidade das relixións monoteístas.
De xeito recorrente, ponse como exemplo Euskadi e Catalunya de forza do nacionalismo pero se oculta conscientemente que nun caso como noutro existen diversas forzas nacionais, dúas no caso de Euskadi (PNV e Amaiur) e catro no caso de Catalunya (CiU, ERC, ICV e CUP; deixemos en corentena ao PSC), como é lóxico en función das súas diversas visións sociais (iso que na literatura clásica chamábase ‘loita de crases’).