O espírito do 29 de xaneiro
Xoán Hermida
Non tiven ocasión de vivir o proceso de Riazor’82. Un ano antes xa marchara -en realidade convidaranme a saír- daquel club privado chamado ERGA. Decidín deixar de ser súbdito e adquirir a condición de cidadá a sabendas que a franxa de pensamento autónomo xera algún que outro inconvinte e mesmo, en xente pasional coma min, máis de unha metedura de zoca que a xente de ben te perdoa e a outra anota na folla de penais.
Así que non estou disposto, por nada do mundo, a perderme este novo proceso constituinte da alternativa galega’12.
O pasado 12 de febreiro tiven a ocasión e a honra de asistir a asemblea aberta do Encontro Irmandiño. Non podo dicir coma Henrique Tello que da gusto estar nun sitio onde se saúda todo o mundo pero é comprensible, despois de moitos anos o cancro do sectarismo tamén ten as súas pequenas metástases que teremos que ir curando, e como dicía o propio Tello sen facer moito caso dos comentarios das novas electrónicas. Ao fin e ao cabo un acaba asumindo que a diferenza de Alfredo P. Rubalcaba e algún outro, un é un menxevique e mesmo un menxevique dos menxeviques.
(ler completo no blog Galizia Ecosocialista O espírito do 29 de xaneiro )
O sorriso de Feijóo
Xoán Hermida
En Amio e en Sevilla, e cunha semana polo medio, Feijoo ven de asegurarse a reelección en outubro.
Rematados os procesos congresuais do BNG e do PSOE, e toda vez que o que pase no PSdG é xa irrelevante, a única esperanza para o cambio en San Caetano so pode vir da man do nacemento dunha nova forza na esquerda galega.
As citas destas organizacións de esquerda e doutras amosan unha vez máis a incapacidade dos aparatos dos partidos políticos para asomarse ao século XXI con naturalidade.
O 15-M puxo de evidencia a desafección da cidadanía cos partidos políticos en xeral e cos da esquerda en particular. Nunha situación de normalidade todo indicaría que as forzas políticas tomarían nota e mudarían de rumbo, pero moi polo contrario parece que apostan polo suicidio colectivo.
E verdade, tal como afirma o sociólogo catalán Antoni Gutiérrez que os partidos perderon a exclusividade da acción política pero máis aló cabería esperar que non descoidara o seu imprescindible papel de interface institucional. Non parece que ese vaia a ser o camiño, alúmenos a curto prazo.
(ler completo no blog Galizia Ecosocialista O sorriso de Feijóo )
É realmente necesario un partido máis ou unha nova estratexia de cambio?
(Ponencia de Xoán Hermida na Rolda de Rebeldía organizada por Encontro Irmandiño)
Tocounos vivir nun tempo de transición deses nos que o novo non termina de nacer e o vello non acaba de morrer. Creo que esta sensación invade a toda a esquerda e ten reflexo mesmo na loxística deste encontro, nas achegas que se foron coñecendo e con toda seguridade tamén nos debates que aquí afloren.
A coincidencia da RdR co aniversario do nacemento de Castelao non deixa de ter unha carga simbólica necesaria, aínda que a hora de buscar referentes clásicos estou convencido de que a re-lectura critica de dous libros coma o “Estado e a Revolución” e “O esquerdismo a enfermidade infantil do comunismo” axudaría moito en tempos de dubidas e de zozobra política coma a que nos ten tocado vivir.
Fai agora algo máis de un ano celebrábase o 1º Foro Social Galego. Tres foron as sensacións que se puideron palpar naquel encontro:
- a madurez dun movemento asociativo, que a pesar das súas eivas, empezaba a plantexar a súa perspectiva política ao marxe dos partidos;
- o distanciamento cada vez maior entre a sociedade civil organizada e as forzas políticas;
- e a forte frustración co primeiro goberno progresista instalado en San Caetano
Con este malestar de fondo na propia base sociolóxica do bipartito non era de estrañar que catro meses despois as eleccións levaranse por diante o goberno formado pola socialdemocracia española e o nacionalismo reformista nun pais tan bipolarizado coma o noso.
Entón porque estamos aquí?. Porque necesitamos recuperar a esperanza na política. Porque queremos reinventar a esquerda. Por ambas cousas á vez...
Variacións sobre o amor e as relacións sexuais afectivas
Sempre me interesou afondar nos temas relacionados coas relacións afectivo-sexuais. A miña visión e practica teñen avanzado por liñas totalmente libres de tabús e de prexuízos morais, tan condicionantes a hora de abordar este e outros debates periféricos.
A institución familiar é sen dubida unha das que menos se ten modernizado nos últimos anos e nas que se teñen atopado estructuras máis ríxidas en varios séculos. Así ata case as primeiras décadas do presente século os dereitos da muller na familia eran practicamente nulos e foi nesa mesma época cando nos países máis avanzados se plasmou legalmente a posible anulación contractual do mesmo por medio do divorcio.