A paisaxe despois da batalla
- Detalles
- Publicado o Luns, 06 Agosto 2018 14:38
As últimas enquisas publicadas, tras a chegada ao goberno central do PSOE, veñen a apuntar que a disputa da hexemonía no campo simbólico da dereita vai estar rifada despois da freada en seco que a moción de censura propiciou a Cs.
No campo da esquerda a hexemonía parece decantarse máis claramente a favor do PSOE. Parece que a historia non se repite pero ten parecidos razoables, e a sombra de Anguita proxéctase sobre Iglesias cos mesmos erros no plano das alianzas e da ontoloxía de a quen querer representar, e sobre todo un dato definitivo: pasar en pouco tempo de ser o líder mellor valorado ao peor valorado, mesmo entre os seus votantes.
Coalicións, sumas e restas
- Detalles
- Publicado o Luns, 09 Abril 2018 20:24
“Cero máis cero, máis cero, cero patatero” (Manuel Fraga, 1997.- a propósito da coalición PSdG-PSOE/EU-EG/Os Verdes)
Xoán Hermida
En marzo de 2014, IU, ICV, AGE, Chunta Aragonesista e outras forzas menores constituíron a coalición para ás eleccións europeas Esquerda Plural. Naquel momento Pablo Iglesias foi convidado a participar e con moito acerto anunciou a candidatura de Podemos baixo o principio de que a unidade popular “era a suma de persoas e non a suma de siglas” e que as coalicións impedían a participación democrática en primarias. Nada que engadir.
Sen equidistancias apoiar Catalunya en Comu
- Detalles
- Publicado o Luns, 04 Decembro 2017 10:35
Xoán Hermida
Por vez primeira unha forza política non vai apoiar explicitamente a outras forzas coas que concorreu en alianza aos procesos electorais anteriores e coas que comparte grupo parlamentar.
Poderiamos argumentar que é un tema colateral no que mellor quedar á marxe. Pero temos dito en múltiples ocasións, e con argumentación sobrada, que a contenda catalá non ía de nacionalismo (do que por certo ninguén se reclama en Catalunya nin no bando unionista nin no independentista) senón que era parte do problema democrático español. E polo tanto que debía ser tamén parte da solución, tal como formulan as forzas do cambio.
España como problema, Catalunya como solución?
- Detalles
- Publicado o Martes, 26 Setembro 2017 23:17
Xoán Hermida
Cando se iniciou por parte da sociedade civil catala o movemento de autodeterminación, tras o proceso fracasado da vía de reforma estatutaria para modificar as relacións de Catalunya con España e de paso forzar unha vía federalizante no estado, dúas foron as lecturas que del se fixeron. Unha en clave de democracia radical a outra en clave exclusivamente nacionalista.
As forzas, e as análises, que a interpretaban na primeira das claves concibiron o conflito catalán como un movemento máis, de seguro o máis importante, dentro do esgotamento do modelo constitucional do 78 e polo tanto, ao igual que o facía o 77% do electorado catalán, tratábase de dar unha resposta catalanista e democrática, de carácter transversal, que tiña unha dobre característica e un efecto engadido. A dobre característica era a reivindicación dunha nova interpretación democrática, co dereito a decidir como elemento forza, á vez que construír unha nova relación entre Catalunya e España non en base á subordinación ‘autonómica’ senón de relación de soberanía entre dous estados iguais (concretárase despois a mesma nun modelo federal, confederal ou de dous estados independentes). O efecto engadido sería que este movemento funcionaría como efecto dominó nun proceso constituinte en todo o estadoaberto simbolicamente polo 15M.
