O nacionalismo galego e a dieta mediterránea
Xoán Hermida
As eleccións europeas en Galicia non tiñan, coma no conxunto do Estado, un carácter plebiscitario arredor do liderado do primeiro ministro ou do líder da oposición, pero o feito de celebrarse catro meses despois dunhas importantes eleccións autonómicas nos que se consagrou o cambio no liderado ao fronte do goberno (Rueda) e da oposición (Pontón) servían para dar pistas de como este tempo asentara a un ou a outra.
Nin choveu nin houbo “efecto Mañueco”
Xoán Hermida
Desde que no referendo plebiscitario do estatuto de autonomía, hai xa máis de 40 anos, aparecera aquel lema “anque chova vota”, a normalización democrática do noso autogoberno veu afianzándose continuadamente ata niveis de participación homologable a espazos políticos próximos.
A alta participación destas eleccións así o confirman e tamén desmenten a ridícula ‘teoría’, pero que segue a ser un mantra, de que a maior participación mellor resultado da esquerda.
O Partido Popular arriscou moito adiantado unhas eleccións en lugar de esperar a facelas coincidindo coas eleccións europeas. Non existía unha urxencia en función da situación política galega e todo indicaba que era máis unha necesidade de fortalecer o liderado de Núñez Feijóo. Máis arriscou españolizando a campaña, deixando un espazo que o BNG doutro xeito non tería.
En todo caso cun tempo primaveral e sen ‘efecto Mañueco’, o único que si existiu foi un novo día da marmota (dezaseis días despois da candeloria).
Pulso cívico ou pulsión populista
Xoán Hermida
Vivimos un episodio de cambio, aberto simbolicamente polo 15M. Un episodio de cambio que, aínda que ten a súa particularidade nacional, forma parte dunha crise global multifocal que no terreo político configúrase como unha crise democrática, na que, por exceso ou por defecto, están en cuestión as conquistas sociais e os dereitos civís de varias décadas, e máis aló os valores identificativos da modernidade e os mecanismos de representación.
Crise que en España tivo como acelerador o esgotamento do modelo xurdido da Transición, tras cubrir unha etapa necesaria e positiva, e na que Catalunya converteuse na fractura tectónica central que serve para medir o nivel de intensidade da mesma.
O valor da ética cívica, a honestidade política e a moralidade do pensamento
Xoán Hermida
Foi Antonio Gramsci o primeiro autor en pór en cuestión a lóxica clásica ‘primum vivere, deinde philosophare’. Obviamente, ao facelo non cuestionaba a importancia que tiña cubrir as necesidades materiais como punto de partida para abordar as demais, senón que se trataba dunha declaración de principios dun pensador, dificilmente encadrable, que non quería disociar as urxencias materiais das importancias espirituais; que interpretaba a filosofía como un elemento presente en todos os seres humanos; e no que o papel intelectual ten que ver coa mirada que cada individuo, en particular, e a sociedade, en xeral, constrúen da realidade.
Unha acción política na que ‘todos’ somos filósofos e na que a filosofía deixa de ser un espazo reservado para persoas con pensamento elevado, para destruír, así, ‘o prexuízo de que a filosofía é algo moi difícil polo feito de que é unha actividade propia dunha determinada categoría de científicos, dos filósofos profesionais ou sistemáticos’.
Por iso, o concepto da filosofía para Gramsci non é, por ser popular, unha vulgarización senón todo o contrario. A filosofía dos intelectuais, que deu lugar á historia da filosofía, “no plano individual pódese considerar como a ‘punta’ do progreso do sentido común, polo menos do sentido común dos estratos máis cultos da sociedade, e a través destes, tamén do sentido común popular.”
