Retomar a senda das primaveras árabes
Xoán Hermida
A finais de 2010 unha combinación de múltiples elementos (erosión dos réximes postcoloniais nacidos en plena guerra fría, desequilibrios xeoestratéxicos provocados polas intervencións neocoloniais, incremento das desigualdades sociais á calor da crise económica, hartazgo de amplas capas sociais cara as súas elites corruptas, irrupción dunha nova xeración homologada globalmente nas redes sociais, …) deron lugar ao que se deu en chamar ‘primaveras árabes’.
Tratábase inicialmente de movementos democráticos e pacíficos dunha ampla alianza desde sectores progresistas laicos ata sectores musulmáns moderados (homologables ao que na Europa dos 60 fora a Democracia Cristián).
O movemento que empezou en Tunicia foise estendendo a outros países árabes do norte de África e da península Arábiga collendo co pé cambiado aos propios réximes e os seus aliados occidentais.
As revolucións Tunesina e Exipcia abríanse paso diante dunha rápida descomposición duns réximes esgotados e que xa non contaban co paraugas que ofrecía en tempo os equilibrios de forzas da guerra fría.
As Mareas recoñécense nas novas dinámicas
Xoán Hermida
A un mes das importantes eleccións xerais, que serviron para cristalizar as dinámicas de transito de réxime iniciado simbolicamente nas prazas hai catro anos, e a escasos meses das eleccións autonómicas que pechan o ciclo político en Galicia aberto coa irrupción de AGE na anterior convocatoria; xuntáronse en A Estrada as Mareas Municipalistas do cambio (máis algunhas que sen selo inicialmente foron vertebrándose como proxectos con dinámicas comúns).
Esta cita nada tiña que ver co encontro celebrado en agosto pasado, a poucas semanas das municipais, nin pola súa dinámica, nin polo seu formato e obxectivos, nin polas preocupacións das activistas do cambio. Está claro que a metodoloxía utilizada axudou bastante a que este encontro fora diferente, pero sobre todo, existe unha conciencia clara de que os procesos consolidáronse, á calor da acción colectiva das Mareas máis atrevidas (Marea Atlántica, Compostela Aberta, Marea Pontevedra, Ames Novo, Asemblea pola Unidade ou as Mareas do Barbanza, entre outras), e os proxectos maduraron pola aceleración de acontecementos políticos nos últimos meses (auxe de forzas emerxentes -Podemos e Cs-, falla tectónica catalá, resultados das xerais neste ‘interregno’ de réximes).
Apuntamentos de urxencia a propósito da candidatura de cambio para as xerais
Xoán Hermida
A quen corresponda.-
[O problema da cuadratura do círculo, irresoluble en xeometría, consiste en definir - a traveso de regra e compas - un cadrado que posúa un área que sexa igual a do círculo dado]
1. Unidade; para que?
Apuntaba recentemente, con moita razón, o amigo Manuel M. Barreiro que unidade e reagrupamento son propostas diferentes. A primeira apela á construción dunha alternativa democrática desde a diferenza namentres que a segunda configura unha aposta de reunificación do nacionalismo galego.
A reunificación orgánica (ou meramente electoral) do nacionalismo situaríanos na coordenada de Amio, incluída a súa incapacidade para xerar unha alternativa hexemónica á dereita política e ao monopolismo económico. A mesma incapacidade que tivo a esquerda para construír unha alternativa propia, non pasando no mellor dos momentos en ser un apéndice complementario na xestión gobernamental do PSOE.
Nacionalismo e esquerda teñen sido incapaces en case corenta anos, os mesmos que dura o réxime que está en cuestión, de perfilar un programa crible de cambio por e para unha maioría social. É nese senso onde adquire maior relevancia o cambio de paradigma, pasando do identitario (ven sexa ideolóxico ou nacional) ao da pulsión democrática (arriba/abaixo).
Vellos partidos, notables caducos e cidadanismo low cost
Xoán Hermida
Nunha diagnose hai algo peor que equivocarse nas causas, consecuencias e síntomas; isto é, situar cada un deles no sitio equivocado. E si erramos na diagnose con toda seguridade imos a errar na solución.
A causa ten que ver cos motivos que provocan unha crise (como agudización das contradicións no senso social) e o seu posterior desenvolvemento. As consecuencias, pola contra, teñen que ver co resultado de como esa(s) causa(s) evolucionan a partir da interacción de diferentes suxeitos económicos, sociais e políticos que actúan na realidade a partir de diferentes intereses materiais e variadas interpretacións teóricas. Os síntomas son as pistas sobre as que podemos observar as diferentes etapas nas que se desenvolve o episodio de crise-cambio.