Os dous golpes do 6 de xaneiro
Do estado de alarma ao estado de pánico
Artigo publicado en Público (versión castelán)
Desde o inicio da crise, provocada coa aparición do Covid19, a actitude da práctica totalidade dos medios de comunicación ten sido a mesma, e aquí da igual que foran pro ou antigobernamentais, tiveran a súa liña editorial máis escorada á esquerda ou máis á dereita, porque case ningún se sae do guión establecido.
Instalouse unha especie de pensamento único amparando no redescubrimento do ‘método científico’, convertido este nunha nova relixión. Leras o xornal xeneralista que leras creías estar pasando as páxinas do New England Journal of Medicine. Mesmo os xornais deportivos parecían ter fichado á redacción do American Journal Of Preventative Medicine.
Canto a nós mesmos
Artigo publicado en Galicia Confidencial
Existe unha sensación clara e rotunda no electorado da esquerda de frustración. A marxe de dita sensación, moitas veces alimentada interesadamente por parte dalgúns medios e creadores de opinión, o certo é que tal como se viña desenvolvendo a evolución política das novas forzas (nomeadamente Podemos) desde o 2016 non era moi difícil imaxinar un desenlace como o que aconteceu o pasado 25 de xullo.
Non se trata agora de afondar nas múltiples causas, de índole variado, que actuaron desde o primeiro momento para que pasara o que pasou. Dalgunhas delas xa teño (e outros teñen) escrito con profusión. A idea central sería que as forzas encargadas de poñerlle letra á música do cambio (15M) non so interpretaron mal a partitura senón que non tiñan interese algún na mesma. Ao final este ciclo alcista das forzas alternativas pechase do mesmo xeito que o anterior (a finais dos 90) cunha esquerda radical repregándose sobre si mesma, desempoando o máis rancio doutrinarismo e illándose social e politicamente.
Desandar todo o camiño para coller a senda verde
Artigo publicado en Galicia Confidencial
Un dos mitos sobre os que se asenta a realidade de Podemos, o outro que é a expresión partidaria do 15M, é que nunca unha forza fóra da dicotomía conservadores-socialdemócratas fora quen de ter unha proxección electoral tan forte no contexto europeo. A realidade é que o PCI e o PSUC ao inicio dos 80, o BNG a finais da década dos 90, Syriza en Grecia hai cinco anos ou actualmente varias forzas verdes amosan que as 'excepcionalidades' son máis frecuentes do que parece.
Todas estas experiencias teñen en común ter sido capaces, en diferentes momentos e contextos, de ir máis alá do seu espazo ideolóxico para abordar iso que os clásicos definían como proxecto nacional de clase, transcendendo aos intereses corporativos de orixe e formularse con niveis de transversalidade electoral amplos.
